سروده های سپیده
مرغ مهاجر:
میان کاجها امده بود سبدی داشت لبریز سخنهای درشت روی ابادیها نقاشی میکرد دست در دست اقاقی تا بام محبت می رفت در چنارستانها پای هر برگی شعری می خواند ابر را می نشاند پای تنهایی گل
لب ابی می نشست چشمها را می شست باد را می دید نور را می دید واژه را ...... دوست را ........
زیر باران قدمی بر می داشت تا بکارد شبنم سر هر کوچه شهر ........
صبحها می گذاشت مرگ را در جیبش قصه هایی می خواند و می رفت تا ریزش بی تاب شعاع خورشید .....
هر کجا چشمی می دید به سراغ باران می رفت و نگاه تر برگ را عاشقانه تفسیر می کرد و شبی از شبها چمدانش را برداشت و انقدر ارام به سراغ اسمان رفت که هیچکس نفهمید برای خوردن یک سیب چقدر تنها بود........
